Mijn hulp werd gevraagd bij Thibaud, een 7 maanden oude Rhodesian Ridgeback, omdat hij erg onstuimig, nauwelijks zindelijk en vreselijk lomp was. Er werd een huisbezoek ingepland voor hulp, omdat dit altijd de eerste en meest efficiënte stap is.
Eenmaal aangekomen bij het huis waar Thibaud en zijn “broer” Benoît, ook een RR maar dan van 2,5 jaar oud, woonden, ging ik het gesprek aan met het bazinnetje. Benoît was een super lieve Ridgeback; heel kalm, vredelievend en sociaal. Een tikkie onzeker, maar niet zodanig dat hij er in het dagelijks leven zelf last van had en al helemaal niet vervelend voor het gezin.
Omdat Benoît zo rustig en lief was, leek het de baasjes leuk om nog een hond erbij te nemen en dat zou weer een Ridgeback worden! Men ging dus op zoek naar een pup en uiteindelijk kwam daar Thibaud. Een brutale puppy waar zijn moeder al de handen, of ja… bek aan vol had.
Eenmaal thuis liet Thibaud direct zien dat hij niet snel onder de indruk was. Hij keek niet op of om tijdens de kennismaking in de tuin met Benoît en liep na een paar minuten zonder blikken of blozen zelfstandig het huis in. Een zelfverzekerd mannetje met een sterke wil, dat werd snel duidelijk.
Hoewel een zelfverzekerde hond hebben ontzettend leuk kan zijn, vereist het wel een hele andere aanpak dan een onzekere hond nodig heeft. En dat hebben de baasjes geweten… Ondanks de hondenschool waar ze keurig naartoe gingen en alles dat ze thuis probeerden, werd Thibaud met de maand vervelender. Benoît, waarvoor dit vriendje eigenlijk bedoeld was, had ondertussen nauwelijks nog een leven; bij de minste beweging hing Thibaud hem namelijk in zijn wangen, oren of poten. Hij beet (nog) niet door, maar vervelend was het zeker. En omdat Benoît niet zo’n zelfverzekerde hond is, durfde hij niet van zich af te snauwen. Met 2 kinderen en werk buitenshuis hadden de baasjes het ook te druk om de honden 24/7 in de gaten te houden, waardoor het vaak pas laat opgemerkt werd als Thibaud weer eens over iedereens (inclusief zijn eigen) grenzen ging.
De wandelingen waren daarnaast een drama. Het bazinnetje, dat kampt met een bekkenprobleem, kon niet met beide honden tegelijk lopen. Op de hondenschool werd er met de clicker gewerkt. Dit deed Thibaud vrij aardig wanneer er veel geklikt werd, dit netjes opgevolgd werd door een koekje én er geen andere prikkels waren. En geen andere prikkels in een druk land als Nederland is moeilijk te vinden. Zodra er een hond kwam, maar ook een fietser, scooter of scootmobiel waren goed genoeg, telde de clicker niet meer mee en trok Thibaud zijn eigen plan. Hij trok met momenten flink aan de lijn en reageerde dan nauwelijks meer ergens op.
Samen met Benoît lopen was helemaal geen doen. De clicker werkte dan niet, omdat er handen tekort waren: Thibaud in de ene hand, Benoît in de andere hand en geen hand meer over voor een clicker, laat staan een koekje. Daarnaast was Thibaud veel te druk met het bespringen van Benoît op willekeurige momenten, wat voor veel harde rukken aan de lijn zorgde, pijnlijke handen, armen en schouders. Zowel voor de baasjes als voor de honden brachten de wandelingen zo geen plezier meer.
Begrijpelijk werd er daarom gekozen om de honden apart uit te laten, maar doordat dit natuurlijk moeilijk in te plannen is met een gezin, werk en een huishouden ernaast én omdat het fysiek zo zwaar was, werden de wandelingen steeds korter.
Toen ik aan huis kwam liep Thibaud dagelijks nog maar 20 minuten en moest verder met spelletjes in de tuin genoegen nemen.
De baasjes realiseerden zich ook wel dat dit te weinig was, maar zagen door de bomen het bos niet meer. Gelukkig waren ze bereid om meer hulp te vragen dan ze op de hondenschool kregen en schakelden ze onze hulp in.
Eenmaal in huis de situatie bekeken te hebben, bleek het probleem groter dan gehoopt. Dit kregen we helaas niet in één huisbezoekje in orde… Interne rehabilitatie was hier de meest effectieve en fijne oplossing. Even rust voor het gezin, voor Benoît en even volledige aandacht voor Thibaud om een goede basis te leggen.
Samen met mijn therapiehonden ging ik dus aan de slag met deze grote kleine man en wat moest hij veel leren! Doordat hij weinig had gezien van de wereld en er voor een aanpak was gekozen die niet aansloot bij de behoeften van Thibaud was hij erg achtergebleven in zijn ontwikkeling en zat hij op het niveau van een 5 maanden oude hond in plaats van de 7 maanden die hij was. Werk aan de winkel dus!
Thibaud ging mee op bezoek en gedroeg zich na wat sturing keurig ❤
Allereerst leerde ik Thibaud beter aan de lijn te lopen, want leren lukt niet als je de hele tijd vol in de spanning in de lijn hangt. Ook moest hij wat minder impulsief worden. Dingen onderzoeken en leren kennen is natuurlijk helemaal prima, zelfs zeer noodzakelijk op deze leeftijd, maar dat mag wel met beleid en ontspanning. Fijner voor jezelf en fijner voor degene waarmee je kennismaakt.
Daarnaast moest hij socialer worden in de omgang met andere honden. Omdat Benoît altijd zo over zich heen liet lopen, was Thibaud ontzettend grenzeloos in zijn sociale interactie. Zijn poten gingen alle kanten op, hij overprikkelde zichzelf en andere dieren binnen no time en hij had geen pauze of stop-knop. Gelukkig kwamen onze therapiehonden hier weer uitstekend van pas en in korte, begeleide vrije momenten leerden ze Thibaud met beleid wanneer hij te ver ging en te kalmeren. Thibaud had een groot leervermogen eens hij wat kalmer was en pikte de signalen van mijn honden dan ook steeds sneller op, waardoor ze met steeds subtielere signalen konden gaan communiceren.
In de laatste week van de interne periode van Thibaud kwam Benoît ook op pension. Handig, want dan konden wij de twee heren direct weer aan elkaar introduceren en kijken hoe Benoît omging met de kalmere, wat meer volwassen vorm van Thibaud.
Helaas gaf Benoît bij de eerste blik op Thibaud duidelijk aan niet blij te zijn hem terug te zien en hij kroop direct weer volledig in zijn schulp. Ook met hulp van één van onze therapiehonden ging hij het contact met Thibaud niet aan…. Hoe moesten we dit ooit goed krijgen?
Benoît, zelfs hoger liggen vond hij spannend…
Na overleg met de baasjes werd er gekozen om Benoît ook intern te zetten. Zo zaten ze samen bij mij in huis en kon er nog meer geoefend worden met de honden samen én kon ik meteen aan het zelfvertrouwen van Benoît werken, waardoor hij zijn eigen grenzen kon leren aangeven.
En dat bleek hard nodig. Waar Benoît in zijn vertrouwde omgeving zijn onzekerheid nog mooi wist te verbloemen, kwam deze in een onbekende omgeving volledig tot uiting. Hij wiebelde alle kanten op, zocht óf geen contact óf had continu bevestiging nodig, dook bij elk geluid en elke beweging wat in elkaar en vermeed alle andere honden volledig.
Waar zelfverzekerde honden meestal snel leren, omdat ze weinig tijd nodig hebben om aan nieuwe dingen te wennen, is dit bij onzekere honden totaal tegenovergesteld. Ze hebben bij elke nieuwe omgeving, handeling of acties ontzettend lang nodig om vertrouwen te krijgen in de situatie en het leervermogen is dan ook significant trager. Benoît was hier geen uitzondering op. Elke nieuwe oefening moest heel rustig opgebouwd worden en steeds meer herhaald worden tot net buiten zijn comfortzone, om vervolgens weer in deze zone terug te zakken. Zo oefende we dagelijks hele kleine nieuwe dingetjes, zoals balansoefeningen en vertrouwensoefeningen. Het zelfvertrouwen van Benoît groeide gelukkig ook met elke oefening die hij goed wist te volbrengen wat meer en heel langzaam begon hij wat contact te maken. Eerst met mijn honden, maar uiteindelijk ook heel voorzichtig met Thibaud.
Nieuwe omgevingen waren wel vaak nog spannend voor Benoît, al zou een leek dit waarschijnlijk niet zien. Hij sloot zich dan emotioneel af, waardoor het leek alsof hij heel braaf mee liep en nergens van onder de indruk was. Maar door de energie die hij uitstraalde werd duidelijk dat hij het allemaal zo spannend vond dat afsluiten de enige manier was hoe hij hiermee om wist te gaan. Thibaud had dit echter door en met zijn nieuw geleerde social skills probeerde hij Benoît regelmatig wat uit zijn bubbel te krijgen, en meer dan eens met succes!
Omdat de vakantie van de baasjes er ondertussen alweer op zat, werd het tijd voor de honden om naar huis te gaan. Benoît was echter nog niet helemaal op het punt waar hij moest zijn en de baasjes moesten ook de nieuwe omgangsvormen leren, dus werd er voor gekozen eerst Thibaud naar huis te brengen, zodat er al goed geoefend kon worden en hij zijn rust thuis ook zou vinden. Benoît kreeg nog een extra weekje om zelfvertrouwen op te bouwen, wat hem zichtbaar goed deed.
Na een week mocht ook Benoît naar huis en kregen de baasjes een pak huiswerk mee. Na een wandeling samen gemaakt te hebben, zodat er nog goed geoefend kon worden, liet ik de honden met een gerust hart achter. Het was duidelijk dat de baasjes, en vooral het bazinnetje die ook het meeste met de honden deed, precies begreep wat ze nodig hadden en waar het mis was gegaan in het verleden. Ze gingen dus hard aan de slag met het geleerde en dat werpt duidelijk zijn vruchten af! De heren lopen nu netjes samen, in huis heerst en rust en harmonie en ze kunnen zelfs al, met begeleiding samen in de tuin snuffelen en spelen!
Het zal nog een hele weg worden, omdat Thibaudje natuurlijk nog hartstikke jong is en heel wat puberfases moet doorlopen, maar met deze inzet van de baasjes gaat het helemaal goed komen met deze heren. En wie weet, heel misschien worden ze straks nog wel beste vrienden 😀